Z czym można pomylić łuszczycę?

Łuszczyca jest chorobą występującą dość powszechnie. Szacuje się, że może na nią cierpieć nawet do 4% populacji. Jej symptomy mogą pojawiać się w różnym nasileniu, a przy tym niekiedy bywają mylone z objawami innych chorób skóry. Dowiedz się, z czym można pomylić łuszczycę i w jaki sposób odróżnić ją od innych schorzeń.

Czym jest łuszczyca?

Łuszczyca to przewlekła, zapalna choroba skóry, której charakterystyczną cechą są nawroty po okresach remisji. Wbrew obawom niektórych osób, nie jest to schorzenie zakaźne. Dokładne przyczyny występowania łuszczycy nie zostały poznane. Podejrzewa się jednak czynniki, takie jak:

• genetyka – szczególnie polimorfizm genu HLA-Cw6;
• immunologia – naukowcy zwracają szczególną uwagę na zaburzenia komórek Langerhansa (znajdują się w skórze) oraz mechanizmy zależne od limfocytów T;
• środowisko – w tym głównie niektóre leki, infekcje, stres, nadmierne spożywanie alkoholu, nikotynizm, ciąża i poród, menopauza.

Wyróżnia się dwa typy łuszczycy zwykłej. Pierwszy z nich może występować nawet u dzieci i młodzieży ze względu na silniejszą zależność od genetyki. Pojawia się przed 40. rokiem życia i często może nie reagować odpowiednio na leczenie. Drugi typ objawia się zazwyczaj między 50. a 70. rokiem życia. Nieco łatwiej złagodzić jego symptomy. Bywa nazywany łuszczycą dorosłych. W obu przypadkach typowe zmiany skórne wynikają z zaburzeń procesów regeneracji naskórka. Na początku na ciele pojawia się tzw. wykwit pierwotny. To wyraźnie odgraniczona od zdrowej skóry grudka o złuszczającej się powierzchni. Zwykle przybiera czerwonobrunatny odcień. Początkowo zmiana ma od kilku milimetrów do 2 centymetrów, z czasem jednak może znacznie się powiększyć. W miejscu wystąpienie wykwitu skóra przybiera srebrzysty kolor i zaczyna intensywnie się łuszczyć. Po zdrapaniu martwego naskórka widoczna jest połyskująca powierzchnia, a czasem drobne, kropelkowate krwawienia. Jednym z objawów zaawansowanych zmian łuszczycowych jest świąd skóry. Najczęściej atakowane są okolice łokci i kolan, owłosiona skóra głowy oraz obszar lędźwiowo-krzyżowy.

Atopowe zapalenie skóry – AZS

Atopowe zapalenie skóry (AZS) to schorzenie, z którym łuszczyca jest mylona najczęściej. Obie choroby są przewlekłe oraz zapalne, a przy tym niezakaźne i objawiają się nadmiernym łuszczeniem naskórka. Charakteryzują je również naprzemienne okresy nawrotów i remisji, a także świąd skóry w momentach zaostrzenia choroby. AZS może uaktywnić się właściwie w każdym wieku, również u niemowląt. Do przyczyn zalicza się:

• alergie skórne oraz wystawienie ciała na działanie substancji drażniących;
• zakażenia bakteryjne;
• zanieczyszczenie środowiska;
• czynniki atmosferyczne (zbyt wysoka lub niska temperatura, nadmierna wilgotność);
• chroniczny, silny stres.

Symptomy AZS mogą przypominać zmiany łuszczycowe, szczególnie że również często pojawiają się w okolicach łokci i kolan. Zwykle są jednak bardziej rozlane, nie odgraniczają się mocno od zdrowej skóry. Mogą mieć kolor czerwony lub brązowoszary. Niekiedy zmienione chorobowo obszary wyglądają jak małe, wyniesione nierówności.Czasem widoczny jest na nich rodzaj skorupy, a także wysięk płynów. Kolejną różnicą jest nasilenie świądu. W przypadku AZS doskwiera on znacznie bardziej i nasila się w nocy. Może prowadzić do wystąpienia obrzęku, zaczerwienienia, a nawet przerwania ciągłości skóry.

Grzybica skóry

Nieco rzadziej niż AZS, z łuszczycą mylona bywa również grzybica. Podstawową różnicą między tymi dwiema jednostkami chorobowymi jest to, że schorzenia wywołane przez grzyby niestety są silnie zakaźne. Oba schorzenia charakteryzują się ogniskami zapalnymi, inny jest jednak ich wygląd oraz miejsce występowania. Przede wszystkim grzybica bardzo rzadko występuje na owłosionych partiach skóry. Co więcej, zmiany zachodzące w jej przypadku są zaognione na brzegach oraz wygojone w środku. W różnicowaniu obu schorzeń zwykle stosuje się również wywiad z pacjentem. Łuszczycę najczęściej podejrzewa się u osób, u których ta choroba występowała w rodzinie. Z kolei grzybice z dużym prawdopodobieństwem diagnozowane są u pacjentów, którzy byli narażeni na zakażenie (np. osoby pracujące ze zwierzętami), o obniżonej odporności (np. w leczeniu immunosupresyjnym), a także przebywających w określonych warunkach, w dużych skupiskach ludzi (np. koszarach, sanatoriach).